Cevaplanması gereken sorular var aklımda, kendimi affedebimek adına!
Kendimi inandırmalıyım değmeyecek insanların girmediğine hayatıma(!)
Ne kadar da üzmüşüm kendimi hoyratça ve ne kadar da çok girmişim kendimin günahına!
Kimseler değilmiş mutsuzluğuma sebep ve kimseler üzemezmiş beni, ben izin vermesem aslında.
Ne desem kendime ve nasıl söz geçirsem vicdanıma, en az herkes kadar ben de değerliydim oysa!
Bu kadar hoyratça harcarken kendimi, nasıl da sırt dönmüşüm sadece birtane ben olduğuna!
İçimde "halının altına süpürüp" ötelemeye, gerek yok aptallıklarımı kendimden gizlemeye!
Sanki "ağaçta yetişiyormuşcasına" nasıl da hiç etmişim kendimi boşu boşuna!
Cevap veremediğim bir çok soru var aklımda!
Neden hep ben fedakarlık yapmak zorundaydım mesela?
İnsanları mutlu etmek için "hayır" demeyi unutmak mı gerekiyordu yada?
Yalanlarına inanmak istediklerim kadar suçlu muyum veya?
Neden ilk giden ben değildim hiç bir zaman mesela?
Yada taşıma suyla değirmen dönmeyeceğini anlamayacak kadar aptal olabilir miydim acaba?
Nihayetinde bendim çabalayanda, yorulanda...
Kandıranlar "adam" yada "insansa"(!) ben neyim bu arada?
-Şey...!
-Hem her neyse!
Boş-vermeli şimdi bunları hiç düşünmemek en güzeli belki de!
Güzel bir film bulmalı...çay yada kahve.
Televizyon karşısında uyuya kalmak güzel olur belki de!....
............
Tuzu Uzatır mısın Hayat'tan
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder